صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت           آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت
بر سر سفـره کمی درد دل خود را گفت           یک نفـس گـفت؛ ولی آیـنه را آه گـرفت

راه افـتـاد مـسیـحـا کـه نـفـس تـازه کـنـد           زیر سنـگـیـنـی گـامش نـفـس راه گرفت
خـانـه آوار شـد و روی قـدم‌هـاش افـتـاد           اشک هی آمد و تا پـای قـدمگـاه گـرفت
سـمـت در رفـت ولی در به تـقـلّا افـتـاد           و از این حادثه یک فرصت کوتاه گرفت
درب بسته شد و قلاب به پهلوش گرفت           روضه‌ای شد که دل حضرت درگاه گرفت
باز هم روضۀ دیوار و در و یک مادر...           باز با دخـتـر خود ذکر "وا اُمّـاه" گرفت
لحـظه‌ای بر در این خـانه به زانو افـتاد           "اشکِ بر فاطمه" را توشۀ این راه گرفت
وقـت رفتن شده بود و سحرش آمده بود           پا شد و جلوۀ "یا فالـق الاصباح" گرفت
رفت معشوق خودش را بکشد در آغوش           رفت و وقتی که تنش حالت دلخواه گرفت
بوسه‌ای زد به سرش تیغ و تنش آتش شد           آتـشی که به دل سنـگ و پر کـاه گـرفت
مثل زهرا به زمین خورد و به سجده افتاد           آن چنان که دل محراب و دل ماه گرفت
آه یک دست بر آن فرق شکسته که گذاشت           خم شد و دست به پهلوش به ناگاه گرفت
پا شد و رو به مدینه شد و با فاطمه گفت           عـاقـبت حـاجـت خـود را اسد الله گرفت